Dracula.

Administrator

Ja na to patrzę już inaczej. Przyznam, że sam byłem do niedawna co najmniej zniesmaczony tym co wyprawiano z wampirami. W wielu formach przybierało to formę papki dla nie będących w stanie przetrawić niczego poważniejszego dzieci. Jednak sami przyznajcie, nie były to tytuły godne polecenia, które będą nadal wspominane z x lat. Tandeta powstawała zawsze, dzisiaj po prostu coraz mniej osób krępuje się z jej wypuszczaniem mając nadzieję na chociaż odrobinę zarobku.
Patrząc na produkcje i książki typu Zmierzch widzę współczesnego wampira przedstawionego przez kogoś kto nie zna się na swoim rzemiośle - jest to w tej chwili oskarżenie przeciwko pani Meyer. Gdyby ktoś taki jak ona zdecydował się napisać książkę o wampirach 20 lat temu to powstałby kiepski horror a nie kiepskie romansidło. Meyer sięgnęła po wampira uczłowieczonego bo w tym kierunku posunęła się ta mityczna postać.
Co ciekawe, piszesz Rautho że nikt nie oczkuje po filmie o wampirach traktatu filozoficznego. Zabawne jest to że właśnie w tym kierunku poszła też ewolucja naszego krwiopijcy, ponieważ w już w "Wywiadzie z wampirem" przemyślenia Louisa krążyły wokół pytań o człowieczeństwo - oczywiście nie były to żadne prawdziwe traktaty, ale gdy porównam "Wywiad..." z książką Stokera widzę różnice.

Uważam, że problemem nie jest tyle sprzedawany wizerunek wampira, co spadające wymagania widza czy też czytelnika. Tandeta jest ta sama co zawsze była, tylko że dzisiaj jest jej łatwiej. Troszkę to przerażające, bo przypomina mi się scena z "Idiokracji" gdzie w świecie przyszłości ludzie w kinach oglądali przez 1,5 godziny goły tyłek wyświetlany na ekranach.

Co do prezentacji maturalnych, nie tyle chodzi o "wchłonięcie" wampirów przez kulturę, ale o samą formę tych matur. Teraz nie oczkuje się że maturzysta przedstawi w swojej prezentacji jakiegoś poety czy też omówi obraz, ale wystarczy że opowie o czymś co go zainteresuje, będzie w stanie znaleźć odpowiednie źródła i przygotować ciekawą prezentację. Ja sam w swojej prezentacji maturalnej opowiadałem o "Władcy Pierścieni" i "Conanie", przy czym ten pierwszy może tak nie dziwić, ale Conan to żadna literatura wyższa.

Redaktor

O Conanie? Toż to klasyka fantasy, choć prawda, że nie najwyższych lotów Wink

Chodziło mi raczej o to, że już sama tematyka wampiryzmu była wątpliwa i wiązała się z uśmieszkiem politowania. Nawet przy starej maturze miało się przecież swobodę, a i niejeden temat dało się nagiąć do zainteresowań. Ja na maturze przemyciłam m. in. "Noc Walpurgi", która jest - jak zawsze twierdziłam - powieścią wampiryczną... bez wampirów. Dla mnie forma obecnych matur to ogólnie rzecz niepojęta. The rest is silence.

Prezentacje są tu tylko jednym z przykładów owego przyswojenia - i oswojenia potwora. Wampir na tyle spowszechniał, że spokojnie dyskutuje się o jego naturze w różnych kręgach bez obawy ośmieszenia - np. właśnie podczas zajęć szkolnych. Co do spadku wymagań odbiorcy zgadzam się; literacki potworek pokroju Zmierzchu jeszcze 20 lat temu przeszedłby bez echa, a już na pewno nie spotkałby się z tak szerokim odzewem.
W pewnym sensie za owo szeroko rozumiane uczłowieczenie wampira należy winić właśnie Anne Rice, której bestsellery nadały wampirowi ludzkiego oblicza. Nie twierdzę, że ona pierwsza postawiła swego bohatera przed dylematem moralnym w rodzaju "wypić - nie wypić" (tak, wiem, spłycam, ale niech będzie) ale Kroniki wampirów rozpowszechniły w kulturze wizję takiego właśnie wampira, co w kolejnym dziesięcioleciu zaowocowało taką a nie inną mutacją (Zmierzch). Wampiry w wydaniu Rice były w końcu tak cholernie romantyczne, piękne, ludzkie, pełne emocji i nostalgii... Taka wizja musiała się spodobać i trafiła na podatny grunt. Prędzej czy później to musiało się odbić czkawką, trudno się dziwić.

Mamy na szczęście pełną swobodę wyboru takiego wizerunku wampira, jakiego chcemy i jaki nam odpowiada.

Administrator

Znowu nie sposób się z Tobą wielu punktach nie zgodzić. Wampiry są brane jeszcze mniej poważne niż niegdyś, mimo tego że w pewnych kręgach jest wręcz odwrotnie. Co do samego Draculi (bo o zgrozo zaczęliśmy się oddalać oddalać od tematu Razz

) uważam że przedstawione przez Ciebie Rautho przykłady powrotu do tej postaci jest jednocześnie próbą powrotu do bardziej klasycznego obrazu wampira (jeśli dobrze pamiętam to już zwracano na ten powrót do klasyki uwagę), bo chociaż Dracula się zmienił i nadal zmienia, to jest on TYM Draculą, postacią przeciwstawną do Edwarda.

sukkub

Administrator

Nie da się zaprzeczyć że Alucard (draculA) zasługuje na swoje imię i rzeczywiście jeśli chodzi rządzę krwi jest bliski oryginałowi. Jednak moim zdaniem jest to znowu przechylenie szali w drugą stronę, ponieważ zamiast eleganckich ukłuć w szyję mamy rozerwane gardło i niekończące się magazynki. Alucard jest strasznie brutalny, ale to też świadczy o naszych czasach. Po za tym jest pewna różnica między Alucardem z obu anime, jednak to już nie miejsce na takie porównania.

Moderator

Zgodze sie z Hunterkiem Dante.
Wiekszosc anime (bo nie tylko to) ma w sobie zbyt przerysowane wizje.I niestety wspomniana już brutalnosc i w efekcie jej przesyt momentami odrzucaja od tych animacji.
Poza tym obraz japonskiego wampira rozni sie od tego, ktorego my znamy i to tez ma duzy wplyw na ogladalnosc.Nie kazdemu taki pasuje. Wink

Redaktor

To zależy, którą wyjściową wizję Drakuli przyjmiemy za właściwą...

Ja z kolei w zupełności zgadzam się z Dante. Dla mnie Alucard to Drakula niemal idealny, taki, jakim go sobie zawsze wyobrażałam. Jak napisał Dante:

Administrator

Masz rację, odejmując konwencję gore i wielkie spluwy mamy czystego Draculę (a przynajmniej równie uważam że wtedy Alucard jest mu najbliższy), jednak te konwencje są, dlatego stwierdziłem że Alucard jest bliski pierwotnej wizji, ale jednak się różni. Osobiście uwielbiam tego krwawego potwora jakim jest Alucard i ta konwencja w niczym mi nie przeszkadza. Według mnie po prostu gdyby zrobili krok do tyłu byłby to prawdziwy stokerowski Dracula. W tym miejscu sam siebie skrytykuję - jako że Stoker swoją postać wzorował choćby na Vladzie, nie mam do końca prawa wyznaczać jego kreacji jako standardu, dlatego jest dosyć subiektywna ocena z mojej strony.

Odnośnie naszych czasów, krótka uwaga. Masz całkowicie rację Rautho, nasze czasy patrząc na całą historię nie są wcale tymi okropnymi preapokaliptycznymi, po których może przyjść tylko Sąd Ostateczny. W mojej wypowiedzi chciałem tylko zwrócić, że jednak różnimy się od widzów sprzed półwiecza.